بدعت عید ابرار

الحمدلله.

از جمله امور نوساخته در ماه شوال، بدعت عید ابرار در روز هشتم ماه شوال است.

پس از آنکه مردم روزه‌ی رمضان را به پایان می‌رسانند و روز اول ماه شوال ـ که روز عید است ـ را روزه نمی‌گیرند، در همان ایام اول ماه شوال [از روز دوم] آغاز به روزه‌ی شش روز از شوال می‌کنند و سپس روز هشتم را تحت نام عید ابرار عید می‌گیرند.

شیخ الاسلام ابن تیمیه ـ رحمه الله ـ می‌گوید: «اما قرار دادن مواسمی غیر از مواسم شرعی مانند یکی از شب‌های ربیع الاول که به آن لیلة المولد (شب مولود) می‌گویند یا برخی از شب‌های رجب یا هجدهم ذی الحجه یا اولین جمعه‌ی ماه رجب یا ششم شوال که جاهلان عید الابرارش می‌نامند، همه‌ی اینها از بدعت‌هایی است که سلف مستحبش ندانسته و انجامش نداده‌اند و الله سبحانه و تعالی داناتر است»

مجموع فتاوی ابن تیمیه (۲۵/ ۲۹۸).

وی همچنین می‌گوید: اما هشتم ماه شول نه عید ابرار (نیکان) است و نه عید فجار (بدکاران)! و جایز نیست که کسی معتقد به عید بودن آن بوده یا در آن کاری از شعائر اعیاد را انجام دهد

الاختیارات الفقهیة: (۱۹۹).

جشن گرفتن این عید به این صورت است که در یکی از مساجد مشهور جمع می‌شوند و مردان و زنان با هم یکجا می‌شوند و دست می‌دهد و الفاظ جاهلیت را به زبان می‌آورند، سپس بعد از آن رفته و غذاهایی مخصوص این مناسبت را می‌پزند»

السنن والمتبدعات شقیری (۱۶۶).