Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Ҳадиси дар ин ҷо воридшуда ҳадиси саҳеҳ мебошад, ки паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) фармудааст:
«Оё ба шумо мардҳои биҳиштиатонро хабар надиҳам?
Паёмбар дар биҳишт аст, сиддиқ дар биҳишт аст, шаҳид дар биҳишт аст, навзод дар биҳишт аст ва марде, ки бародарашро дар гӯшаи шаҳр танҳо ба хотири Аллоҳ зиёрат мекунад, дар биҳишт аст.
Оё ба шумо занҳои биҳиштиатонро хабар надиҳам?
Зани вадуд (дилёб), валуд (тавалудкунандаю серфарзанд), ҳар гоҳ (бар шавҳар) ғазаб намояд ё (аз ҷониби шавҳар) ба ӯ бадӣ карда шавад ё шавҳар (бар ӯ) ғазаб намояд, мегӯяд: Дастам дар дасти шумост, то аз ман розӣ нашавед, чашм барҳам нахоҳам ниҳод».
Ин ҳадис аз Анас, Ибни Аббос ва Каъб ибни Уҷра (Аллоҳ аз онҳо хушнуд бод) ривоят карда шудааст.
Насоӣ дар "Ал-Кубро" (5/361), Табаронӣ дар "Ал-Кабир" (19/14) ва дар "Ал-Авсат" (6/301), (2/242) ва Абунаим дар "Ал-Ҳиля" (4/303) ин ҳадисро ривоят кардаанд. Шайх Албонӣ гуфтааст: Санади ровиёни ҳадис боэътимод, ровиёни Муслим мебошанд, танҳо Халаф дар охир ихтилот кардааст, вале ҳадис шавоҳиди дигаре ҳам дорад, ки ин ҳадисро тақвият мебахшад. "Ассилсилату-с-саҳиҳа" (287, 3380).
Мановӣ (раҳмати Аллоҳ бар ӯ бод) гуфтааст:
«Ал-Вадуд» الوَدود : Яъне, зане ки худро ба шавҳари худ маҳбуб мегардонад. «Ҳар гоҳ зулм карда шавад». Яъне, шавҳараш ӯро зулм кунад, масалан дар нафақа кӯтоҳӣ намояд ва ё дар тақсимот ва ё дар дигар ҳуқуқ зулм кунад, бо меҳрубонӣ ба ӯ мегӯяд: «Дастам дар дасти шумост». Яъне: Вуҷуду ҳастиам дар ихтиёри шумост. «Чашм барҳам нахоҳам ниҳод». Яъне: Хоб нахоҳам рафт. Поёни сухан.
Ба ҷавоби саволи рақами (71225 ) ва (96584 ) руҷӯъ карда шавад.
Ҳамчунин метавонед ба китоби "Чиҳил насиҳат барои ислоҳи хонавода" дар қисми китобҳои сомонаамон руҷӯъ намоед.
Аллоҳ донотар аст.