Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Аллоҳ таъоло ҳаҷро бар ҳар шахси мукаллафу тавоно як маротиба дар умр фарз гардонидааст. Агар беш аз як маротиба анҷом бидиҳад, пас он нофила ва тақаррубест, ки ба василаи он ба Аллоҳ наздиктар мешавад. Барои анҷом додани ҳаҷҷи нофила шумораи муайяне собит нашудааст, балки ба такрор анҷом додани он ба вазъияти молии шахс, саломатӣ ва аҳволи атрофиёнаш, аз қабили хешовандону камбағалон ва ба дигар манфиатҳои уммат, кӯмаки ӯ бар уммат бо ҷону мол ва ба мавкеъияти ӯ дар уммат вобастагӣ дорад, ки оё боқӣ мондани ӯ дар кишвар барои уммат фоидаи бештаре дорад ва ё сафар намудан ба ҳаҷ ва ғайра.
Пас ҳар кас бояд ба шароити худ ва он чи барои ӯ ва уммат беҳтар аст, назар кунад ва онро аз дигар чизҳо муқаддам бидонад.
Тавфиқ аз ҷониби Аллоҳ аст.