Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Бегоҳӣ вақти васеъ дорад, ки пас аз намози аср то намози хуфтан, ҳамаи ин вақт, бегоҳӣ номида мешавад. Зикрро ҳам дар оғози ин вақт ва ҳам дар охири ин вақт хондан мумкин аст, ба ғайр аз зикрҳое, ки дар матнҳо гуфта шудааст, ки он махсуси шаб мебошад, ба монанди Оятулкурсӣ, ки бояд дар шаб хонда шавад. Зикрҳое, ки махсуси шаб ҳастанд, бояд дар шаб хонда шаванд. Зикрҳое, ки махсуси рӯзанд, бояд дар рӯз хонда шаванд. Аммо дар мавриди қазои он, агар дар вақташ хондани он фаромӯш шуда бошад, умедворам, ки барои ин кор подош хоҳад гирифт.