Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Он насиҳате, ки баъзе хоҳарон ба шумо кардаанд, ки ин амал ҷоиз нест, дуруст мебошад, зеро ин амал аз ду ҷиҳат монандӣ ба кофирон аст:
Аввал: Таҷлили ин ид аз нигоҳи Шариъат ҳаром аст, аз ҷумла тӯҳфа додан дар ин ид ҳаром мебошад.
Дуввум: Тақлид ба кофирон дар он одатҳо дар рӯзи ҷашнашон ба он иди навоварона.
Дар Ислом ғайр аз Иди Фитр ва Иди Азҳо (Қурбон) дигар иде вуҷуд надорад. Ҳар иди нав эҷодшуда ба ҷуз ин ду ид ҳеҷ арзише надорад, бахусус агар он идҳо ҷашнҳои динии дигар динҳо ё фирқаву тоифаҳои берун аз Ислом бошанд.
Барои аҳамият, лутфан ба ҷавоби саволи рақами (947 ) руҷӯъ кунед.
Ин масъала дари бидъатро мекушояд ва ба маънои умумии сухани зерини паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) дохил аст:
«Ҳар кас дар дини мо чизеро эҷод кунад, ки аз дин набошад, пас он мардуд аст». Ривояти Бухорӣ (Сулҳ/2499) ва Муслим (1718).
Аллоҳ донотар аст.