Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Тановул кардани таоми ифтор бо ҳамроҳии ғайримусулмонон ҷоиз аст, агар дар он чиз маслаҳати шаръӣ бошад, аз қабили даъват ба дини ҳақ ва ё нарм намудани қалбҳои онон ба Ислом ва ё умед аст, ки аз ҳузури онон дар дастурхонҳои ифтории дастаҷамъонае, ки мусулмонон дар баъзе кишварҳо ороста мекунанд, манфиатҳои дигаре ба даст меояд.
Аммо агар танҳо ба хотири дӯстӣ ва хушнудӣ бо ҳамнишинӣ бо онҳо бошад, ин кори хатарнок аст, зеро ақидаи вало ва баро яке аз муҳимтарин асосҳои дин ва авлотарин воҷибҳо бар мӯъминон аст. Якчанд оятҳое аз китоби Аллоҳ ва ҳадисҳое аз суннати паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) ба ин асос далолат кардааст, аз ҷумла:
Аллоҳ таъоло фармудааст:
لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَٰئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَٰئِكَ حِزْبُ اللهِ ۚأَلَا إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
(سورة المجادلة: ٢٢).
«(Эй паёмбар!) Ҳеҷ қавмеро, ки имон ба Аллоҳ ва рӯзи қиёмат доранд, намеёбӣ, ки бо касоне, ки бо Аллоҳ ва расулаш (душманӣ ва) мухолифат меварзанд, дӯстӣ кунанд, агарчи падаронашон ё фарзандонашон ё бародаронашон ё хешовандонашон бошанд. Онҳо касоне ҳастанд, ки Аллоҳ имонро дар (сафҳаи) дилҳояшон навиштааст ва ба руҳе аз ҷониби Худ онҳоро қувват бахшидааст ва онҳоро ба боғҳое (аз биҳишт) ворид мекунад, ки наҳрҳо аз зери (дарахтони) он ҷорӣ аст ва ҷовидона дар он мемонанд. Аллоҳ аз онҳо хушнуд аст ва онҳо аз Аллоҳ хушнуданд. Онҳо ҳизби Аллоҳ ҳастанд. Огоҳ бошед (ва бидонед), ки ҳамоно ҳизби Аллоҳ растагоронанд». (Сураи Муҷодала: 22).
Аллоҳ таъоло фармудааст:
يَـٰأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا لَا تَتَّخِذُوا ٱلْكَـٰفِرِينَ أَوْلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلْمُؤْمِنِينَ أَتُرِيدُونَ أَن تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطَـٰنًا مُّبِينًا
(سورة النساء: ١٤٤).
«Эй касоне, ки имон овардаед, кофиронро ба ҷои мӯъминон, дӯст нагиред. Оё мехоҳед, барои Аллоҳ далели ошкоре ба зиёни худ эҷод кунед?». (Сураи Нисо: 144).
Аллоҳ таъоло фармудааст:
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَتَّخِذُوا۟ ٱلْيَهُودَ وَٱلنَّصَـٰرَىٰٓ أَوْلِيَآءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَآءُ بَعْضٍ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُۥ مِنْهُمْ إِنَّ ٱللهَ لَا يَهْدِى ٱلْقَوْمَ ٱلظَّـٰلِمِينَ
سورة المائدة: ٥١
«Эй касоне, ки имон овардаед, яҳуду насороро ба дӯстӣ нагиред. Онон дӯстони якдигаранд. Ва ҳар кас аз шумо ононро дӯст гирад, пас ӯ аз ҷумлаи онҳост. Ҳамоно Аллоҳ гурӯҳи ситамгоронро ҳидоят намекунад». (Сураи Моида: 51).
Аллоҳ таъоло фармудааст:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ ۚ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآيَاتِ ۖ إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ
(سورة آل عمران: ١١٨)
«Эй касоне, ки имон овардаед, аз ғайри худатон ҳамроз нагиред. Онон аз ҳеҷ зараре дар ҳаққи шумо кӯтоҳӣ намекунанд ва дӯст доранд, ки шумо дар ранҷу заҳмат бошед. Дар ҳақиқат, душманӣ аз гуфторашон ошкор аст ва он чи дар дилҳояшон пинҳон медоранд, бузургтар аст. Мо оёт ва нишонаҳоро бароятон баён кардаем, агар бияндешед». (Сураи Оли Имрон: 118).
Бинобар ин, нияти ҷамъшавӣ дар ин ифтор ҳукми онро муайян мекунад.
Аллоҳ донотар аст.