Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Ягон асосеро барои ин ҳадис намедонам. Барои мӯъмин машрӯъ аст, ки ҳар гоҳ бародараш ба ӯ узре оварад, ба он эҳтиром гузорад ва агар имкон бошад, узрашро бипазирад ва ба қадри имкон ба ӯ гумони нек бикунад, то дилҳо аз буғзу кина солим бимонанд, калимаи онон ҷамъ бошад ва бар хайру некӣ ҳамкорӣ дошта бошанд.
Аз Умар (Аллоҳ аз ӯ хушнуд бод) ривоят шудааст, ки мефармояд: «Нисбат ба сухане, ки аз даҳони бародарат баромадааст, бадгумон мабош, дар ҳоле, ки барои он тафсири хубе меёбӣ».
Поёни сухан.
"Маҷмуъу фатово"-и Ибни Боз (26/365).