Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Мо ин саволро ба Шайх Абдуллоҳ ибни Ҷибрин матраҳ намудем, ӯ чунин посух дод:
Агар бар истиғоса намудан аз мурдагон исрор варзад ва дар ҳамин ҳолат бимирад, дар ин сурат, ширкат варзидан дар маросими дафни ӯ ҷоиз нест. Агар касе бо ӯ (дар мавриди истиғоса кардан ва мадад талабидан аз мурдагон) баҳс накарда бошад (ва ба ӯ нодуруст будани ин корро нафаҳмонда бошад), дар ин сурат, мо бояд нигоҳ кунем, ки оё ӯ дар сарзамине аст, ки дар он ҷо аҳли тавҳид ва даъватгарони он вуҷуд доранд ва роҳҳои шинохти тавҳид фароҳам аст? Агар ин тавр бошад, бо эҳтимоли зиёд ҳуҷҷат бар ӯ қоим шудааст, бинобар ин, ширкат варзидан дар маросими дафни ӯ ҷоиз нест. Дар акси ҳол ширкат варзидан дар маросими дафни ӯ ҷоиз аст.
Аллоҳ донотар аст.