Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Истифода бурдани рӯзномаҳо ҳамчун дастархон барои хӯрокхӯрӣ, печонидани чизҳо бо он ва тавҳин намудани он бо ҳар гуна тавҳинот ҷоиз нест, агар дар онҳо оятҳои Қуръон ё зикри Аллоҳ таъоло бошад. Агар ҳолати он ҳамонтавре бошад, ки зикр кардем, (яъне дар рӯзномаҳо оятҳои Қуръон ё зикри Аллоҳ таъоло бошад), дар ин сурат бояд дар ҷои муносибе нигоҳ дошта шаванд ё сӯзонда шаванд ё дар замини поке дафн карда шаванд.
Поёни сухан аз "Маҷмуъу фатово ва мақолотун мутанаввиъа"-и Шайх Ибни Боз (6/347).
Аммо агар рӯзномаҳо ба забони ғайри арабӣ бошанд ва дар онҳо зикри Аллоҳ набошад, дар ин ҳолат, истифода бурдани онҳо ҳеҷ боке надорад.
Аллоҳ донотар аст.