Ҳаҷ яке аз фаризаҳои Ислом ва яке аз рукнҳову сутунҳои он аст. Барои шахси қодиру тавоно ба таъхир андохтани он ва тардид намудан дар иҷрои он ҷоиз нест. Дар маъсияту нофармонии Аллоҳ таъоло ҳеҷ касеро итоат намудан ҷоиз нест.
وَلِلهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَن اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ الله غَنِيٌّ عَنِ ٱلۡعَٰلَمِينَ
سورة آل عمران: ٩٧
Паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) фармудааст: «Ислом бар панҷ чиз бино шудааст: Шаҳодат додан бар ин ки ҳеҷ маъбуде (бар ҳақ) ҷуз Аллоҳ вуҷуд надорад ва ин ки Муҳаммад фиристодаи Аллоҳ аст ва барпо доштани намоз ва додани закот ва рӯзаи Рамазон ва ҳаҷҷи хона (Каъба)».
Барои шумо ҷоиз нест, ки модаратонро дар маъсияту нофармонии Аллоҳ таъоло хушнуд намоед. Шумо бояд ба ӯ некиву хубӣ кунед, вале на дар маъсияту нофармонӣ. Ҳар кас мардумро бо хашми Аллоҳ хушнуд созад, Аллоҳ бар ӯ хашм мекунад ва мардумро бар ӯ хашмгин месозад.