Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Иштирок дар идҳои мавлуди Исо бо тақдими тӯҳфаҳо, истироҳат аз кор, гузоштани ороишҳо ва амсоли инҳо ҷоиз нест. Ҳамчунин табрику таҳният намудан ба ин идҳо ҷоиз нест, зеро онҳо идҳои нав эҷодшудаи ҳаром буда, ба ақидаҳои фосид иртибот доранд. Илова бар ин, таҷлил кардани онҳо тақлиду монандӣ ба насрониҳо аст ва ин қатъиян ҳаром аст, зеро паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) фармудааст: «Касе худро ба қавме монанд созад, пас ӯ аз ҷумлаи онҳост». Ривояти Абудовуд (4031). Албонӣ ин ҳадисро дар китоби "Ирвоу-л-ғалил" (5/109) саҳеҳ донистааст.
Лутфан ба саволи рақами (947 ) руҷӯъ кунед.
Аллоҳ донотар аст.