Ҳар гоҳ бароятон дар умури дин нофаҳмие ба вуҷуд ояд, шумо бояд аз аҳли илм бипурсед, чуноне ки Аллоҳ таъоло мефармояд:
فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
سورة النحل: ٤٣
«Пас агар намедонед, аз аҳли илм бипурсед». (Сураи Наҳл: 43).
Агар касе ба шумо фатво диҳад, ки бар донишу парҳезгории ӯ эътимод доред, пас бояд ба он фатво пойбанд бошед. Барои инсон ҷоиз нест, ки саволи худро аз якчанд донишмандон бипурсад, то аз байни фатвоҳои онон осонтарин ва ё ба хоҳишу дидгоҳи худ муносибтаринашро интихоб кунад.