Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Ба назар мерасад, ки мақсади саволдиҳанда аз тағйир додани насаби зан, пас аз издивоҷ нисбат додани ӯ ба шавҳараш мебошад. Ин амал дар шариъат мамнӯъ ва ҳаром аст. Зеро барои ҳеҷ кас ҷоиз нест, ки худро ба ғайри падари худ нисбат диҳад, хоҳ мард бошад ё хоҳ зан.
Аллоҳ таъоло фармудааст:
ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ هُوَ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ (الأحزاب:5).
"Писархондагонро ба номи падаронашон бихонед, ки дар назди Аллоҳ мувофиқи инсоф аст". (Сураи Аҳзоб:5).
Паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) фармудааст:
"Касе, ки худро ба ғайри падараш нисбат диҳад, Аллоҳ ӯро лаънат кунад". Ривояти имом Аҳмад ва дигарон.
Аллоҳ таъоло донотар аст.