Хуне, ки аз байни дандонҳо берун меояд, рӯзаро фосид намекунад, хоҳ худ аз худ берун ояд, хоҳ аз сабаби задани инсоне ба он.
Тавфиқ аз ҷониби Аллоҳ аст ва дуруду паёми Аллоҳ бар паёмбарамон Муҳаммад ва олу асҳоби ӯ бод.
Кумитаи доимӣ оид ба таҳқиқоти илмӣ ва фатводиҳӣ (10/267).
Вале фурӯ бурдани ин хун бар рӯзадор ҳаром аст. Агар онро қасдан фурӯ барад, рӯзааш фосид мешавад.