Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Бале, азияте, ки хоҳарони мусулмонамон дар баъзе кишварҳои ғарбӣ ба сабаби пӯшидани ниқоб ба он гирифтор мешаванд, аз мо пинҳон нест.
Донишмандон раво будани кушодани рӯй ва ё қисмате аз баданро барои зан дар ҳолати зарурат, масалан дар вақти табобату дармон ба таври равшан баён намудаанд.
Дур сохтани азияту дастдарозии бехирадону аҳмақон аз ниёзи табобат камтар нест, балки дар бисёр ҳолатҳо, аз табобат муҳимтар аст.
Бинобар ин, агар эҳтимоли зиёд вуҷуд дошта бошад, ки ба сабаби ниқоб пӯшидан ба азияту дастдарозӣ дучор хоҳед шуд, пас дар ин ҳолат, кушодани рӯй ишколе надорад ва дар ин кор гуноҳе бар шумо нест, зеро шумо аз рӯи маҷбурӣ ин корро мекунед (яъне аз рӯи маҷбурӣ рӯи худро мекушоед), на ба хотири рад намудани пӯшидани ниқоб.
Аллоҳ донотар аст.