Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Барои инсон ҷоиз нест, ки ба ғайри падари худ нисбат дода шавад. Тақлид намудани кофирон дар гузаштани ҳамсар ба насаби шавҳар ва ҳазфи насаби падар, ҳаром ва дурӯғ ва таҳқири зан аст. Касе, ки ин амалро анҷом додааст, бояд ба сӯи Аллоҳ тавба намояд ва ҳақро ба соҳибаш баргардонад, яъне ба насаби падари шаръии худ баргардад. Аммо ба валадуззино насаби модараш дода мешавад, на насаби марди зинокор.
(Барои дарёфти маълумоти бештар ба саволи рақами 1942, 284 нигаред).