الحمدلله.
«اگر او از کسانی نیست که نسبت به گناهان سهل انگار و بی‌توجه است و به انجام گناهان و ارتکاب حرام معروف نیست جایز است که او را رسوا نکند. در این حالت او را نصیحت می‌کند و نسبت به گناه می‌ترساند و از انجام دوباره‌ی آن برحذر می‌دارد.
اما اگر کسی بود که به گناه و فسوق خو گرفته باید امر او را به کسانی برساند که او را به مجازات کارش برسانند و باعث دوری او [از انجام مجدد آن] شود.
اما اگر گناهی که شخص مقابل مرتکب می‌شود به حقوق مردم مربوط است، مانند آنکه ببیند از خانه یا مغازه‌ی کسی دزدی می‌کند یا می‌بیند که با زنِ کسی زنا می‌کند در این حالت پوشاندن او جایز نیست، زیرا این موارد به هدر رفتن حق مردم یا آلوده شدن فراش و خیانت به یک مسلمان مربوط است. همینطور اگر بداند او مسلمانی را کشته یا زخمی کرده نباید او را بپوشاند و حق مسلمانی را پایمال کند بلکه باید مورد او را به جهات مسئول گزارش دهد. والله اعلم».
شیخ عبدالله بن جبرین رحمه الله.
فتاوی علماء البلد الحرام (۳۴۴).
والله اعلم