الحمدلله.
شایسته‌ٔ مسلمان این است که زبان خود را به الفاظ نیک عادت دهد و از سخن زشت ناپسند دوری کند. ترمذی (1977) از عبدالله ـ رضی الله عنه ـ روایت کرده که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمودند: «مؤمن بسیار طعنه زننده و بسیار نفرین کننده و فاحش و بَذیء نیست» آلبانی در صحیح سنن ابی داوود آن را صحیح دانسته است.
«مؤمن … نیست»: یعنی مومن کامل نیست.
«بسیار طعنه زننده»: یعنی کسی که در آبرو و شرف و اخلاق مردم بسیار طعنه وارد می‌سازد.
«فاحش»: کسی است که مردم را ناسزای زشت می‌دهد.
«بذیء»: گفته شده: کسی است که حیا ندارد، و گفته شده: کسی است که مردم را با زبانش اذیت می‌کند، که در این صورت به معنای «فاحش» است.
نگا: تحفة الأحوذی.
اینکه اشخاص از شنیدن این القاب ناراحت نمی‌شوند نافی این نیست که این سخن از جملهٔ فحش و بدزبانی است که مؤمن باید از آن دوری کند.
والله اعلم.