الحمدلله.
«اگر مرد در روزِ ماه رمضان [نه شب] با همسرش جِماع کند بر هر یک از آنان کفاره‌ای لازم می‌شود که این کفاره آزاد کردن یک بردهٔ مؤمن است، پس اگر نتوانستند هر یک [یعنی هم مرد و هم زن] باید دو ماه روزهٔ پی در پی بگیرند، البته در صورتی که زن راضی بوده باشد [در غیر این صورت و اگر از روی رضایت زن نبوده کفاره‌ای بر زن نیست] و اگر از روزه ناتوان بودند، باید به شصت بینوا غذا دهند، سی صاع از سوی هر یک از آن‌ها، که باید از غذای غالب آن سرزمین باشد، برای هر بینوا یک صاع، نصفش از سوی مرد و نصفش از سوی زن، در صورتی که از آزاد کردن برده و روزه گرفتن ناتوان باشند و باید قضای آن روزی که در آن جماع کرده‌اند را هم به جای آورند و همراه با آن به سوی الله توبه کنند و بازگردند و پشیمان شوند و تصمیم به عدم تکرار بگیرند و استغفار کنند، زیرا جِماع در روز رمضان [به هنگام روزه] منکری بس بزرگ است و برای کسی که روزه برایش لازم است جایز نیست».
«مجموع فتاوی الشیخ ابن باز» (۱۵/ ۳۰۲).
بر این اساس: مقدار غذایی که باید به فقیر داده شود نصف صاع از برنج یا غیر آن است، یعنی تقریبا یک کیلو و نیم.