الحمدلله.
اگر خون بدون اختیار روزه‌دار به معده‌اش برسد، روزه‌اش باطل نمی‌شود؛ به دلیل این سخن حق تعالی که می‌فرماید:
لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلا وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا [سورهٔ بقره: ۲۸۶]
(الله هیچ‌کس را جز به قدر توانایی‌اش تکلیف نمی‌کند. آنچه [از خوبی] به دست آورده به سود اوست و آنچه [از بدی] به دست آورده علیه اوست. پروردگارا اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر).
و در حدیث آمده که الله تعالی فرمود: «چنین کردم» یعنی از شما درگذشتم.
اما اگر امکان داشت که از آن جلوگیری کند یا بتواند آن را بیرون بریزد اما این کار را نکند و عمدا آن را فرو ببرد، روزه‌اش باطل است و دلیل آن این سخن پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ خطاب به لقیط بن صبره است که فرمود: «و در استنشاق (آب در بینی زدن هنگام وضو) مبالغه کن مگر آن روزه‌دار باشی». به روایت ابوداوود (۲۳۶۶) و ترمذی (۷۸۸) و نسائی (۸۷) و ابن ماجه (۴۰۷) و آلبانی در صحیح ترمذی (۶۳۱) آن را صحیح دانسته است.
شیخ ابن عثیمین ـ رحمه الله ـ می‌گوید:
این دال بر آن است که روزه‌دار نباید در استنشاق زیاده‌روی کند و علتی برای این نهی سراغ نداریم جز آنکه مبالغه سببی است برای رسیدن آب به معده و این مُخل روزه است. بر این اساس می‌گوییم: هر چه از طریق بینی وارد معده شود باطل کنندهٔ روزه است.
(الشرح الممتع: ۶/ ۳۷۹).