الحمدلله.
کسی که قسمتی از پوست لبش را در حال روزه کنده باید آن را بیرون بیاندازد.
اما اگر از روی فراموشی آن را بلعید، یا در دهانش بود اما پیدایش نکرد، یا بیرون آوردنش برایش سخت بود و آن را همراه آب دهانش فرو برد روزه‌اش صحیح است و چیزی بر عهده‌اش نیست، زیرا بر فرض وجود این پوست و بلعیده شدنش این کارش به عمد نبوده.
در شرح منتهی الإرادات (۱/ ۴۸۳) آمده است: «یا صبح شد و در دهانش غذا بود، پس آن را بیرون انداخت، یا بیرون انداختنش برایش سخت بود و بدون قصد همراه با آب دهان فرویش برد، [روزه‌اش] باطل نمی‌شود زیرا اجتناب از آن سخت است.
اما اگر تشخیص آن از آب دهان ممکن بود و به اختیار فرویش برد روزه‌اش باطل شده. و این بر اساس نص [یعنی نص صریح امام احمد] است».
بنابراین اگر این پوست دهان را به عمد فرو نبرده‌ای چیزی بر عهده‌ات نیست و لازم هم نبود که از نماز خارج شوی و آب در دهان بزنی؛ بلکه خارج شدن از نماز برای چنین چیزی حرام است و بلکه واجب آن است که بیرونش بیاندازی و با انگشت یا دستمال کاغذی یا چیز دیگری آن را از دهانت بیرون آوری.
والله اعلم