الحمدلله.
اگر شخص در سرزمینی بود که مردمش روزه‌ی رمضان را آغاز کرده‌اند واجب است که همراه آنان روزه بگیرد، زیرا حکم کسی که در یک سرزمین بوده همانند حکم مردم آنجاست، و پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ می‌فرماید: روزه همان روزی است که روزه می‌گیرید و فطر همان روزی است که افطار می‌کنید و قربان همان روزی است که قربانی می‌کنید به روایت ابوداود با سندی جید که شواهدی نزد او و دیگران دارد.
اگر فرض بگیریم که او در سرزمینی همراه با مردمش روزه را شروع کرده و سپس به سرزمینی دیگر برود، حکم او در افطار و یا ادامه‌ی روزه بر اساس همان سرزمینی است که به آن مسافرت نموده، یعنی اگر پیش از سرزمین قبلی که همراهشان روزه گرفته فطر کنند او نیز با آنان فطر می‌کند، اما اگر تعداد روزه‌اش کمتر از ۲۹ روز شد باید یک روز را [بعدا] قضا نماید زیرا ماه [قمری] کمتر از ۲۹ روز نمی‌شود.