الحمدلله.
«اگر قضیه اینطور باشد که بیان کردید این نذر، نذر قرب و اجر نیست و بلکه نذر معصیت و لج‌بازی و خشم است و منظور از آن باز داشتن خود از سخن گفتن با خواهران است.
این نذر در حکم سوگند است بنابراین باید کفارهٔ قسم بدهید و لازم نیست که روزه بگیرید و این از احکام نذر است که آن را لجاج و غضب (خشم) می‌نامند و حکمش همان حکم سوگند است.
بنابراین شما باید کفارهٔ سوگند دهید که غذا دادن به ده مسکین یا لباس دادن به ده بینوا یا آزاد کردن یک برده است. این کفارهٔ قسم است و اگر به ده بینوا یکجا ناهار یا شام دادید یا به هر یک نیم صاع از غذای اصلی سرزمینتان یا لباس [مورد استفاده در جامعه‌تان] دادید کافی است. (یک دست لباس کامل مثلا پیرهن به همراه شلوار در جوامعی که این لباس را می‌پوشند)
به همین صورت اگر انسان بگوید: بر من حج لازم است اگر با فلانی سخن بگویم، یا بر من فلان کار لازم است اگر با فلانی سخن بگویم… برای همهٔ این‌ها چیزی لازم نیست جز کفارهٔ سوگند زیرا نذر لجاجت و خشم است و مقصود از آن انجام ندادن یک کار است».
شیخ عبدالعزیز بن باز رحمه الله