الحمدلله.
اولا:
بین علما اختلافی نیست که احترام قرآن و صیانت از آن واجب است.
نووی ـ رحمه الله ـ می‌گوید: «علما بر وجوب صیانت مُصحَف و احترام آن اجماع کرده‌اند» (المجموع: ۲/ ۸۵).
ثانیا:
علما حالات بسیاری را برای بی‌احترامی به قرآن ذکر کرده‌اند، از جمله:
انداختن قرآن بر زمین یا در اماکن نجس یا پا گذاشتن بر آن یا تف کردن بر آن… و دیگر حالاتی که دال بر تحقیر کلام الله و توهین به آن است.
اما جِماع با همسر در اتاقی که در آن مُصحَف هست جزو این حالات نیست، و تفاوتی ندارد که اتاق دیگری در آن خانه باشد یا خیر، و واضح است که خانهٔ اغلب مسلمانان خالی از قرآن نیست و از هیچ کدام از علما که از کتابهایشان مطلع هستیم نقل نشده که نزدیکی با همسر در اتاقی که در آن قرآن وجود دارد ممنوع باشد و اگر چنین بود حتما از آنان نقل می‌شد و بیانش می‌کردند چنانکه دیگر مسائل علم را بیان کرده‌اند؛ پس اکنون که مانند چنین حالتی یا شبیه آن را ذکر نکرده‌اند این دال بر لزوم اصل (یعنی عدم اشکال) و بقا بر آن است.
مردی از ابن عباس پرسید: «آیا مُصحف را بر فراشی که بر آن جِماع می‌کنم بگذارم؟ گفت: آری» به روایت عبدالرزاق در «مصنف» (۲/ ۱۷۱) و ابن ابی داوود در «المصاحف» (۴۴۶).
همچنین کتاب «المقدمات الأساسیة في علوم القرآن» اثر عبدالله یوسف الجدیع، صفحهٔ (۵۶۲) و بعد از آن را ببینید.
از علمای کمیسیون دائم (۳/ ۶۷) دربارهٔ حالتی شبیه به این پرسیدند که: آیا وارد کردن قرآن به اتاق خواب و خواندن آن در رختخواب پیش از خواب و قرار دادن آن در محفظه‌ای آهنی اما در خود اتاق خواب جایز است؟
آنان چنین پاسخ دادند:
«برای انسان جایز است که در اتاق خواب و در رختخواب قرآن بخواند البته در صورتی که جُنُب نباشد و اگر از روی مصحف می‌خواند باوضو باشد».
و اگر گذاشتن مُصحَف در اتاق خواب که غالبا در آن معاشرت زناشویی صورت می‌گیرد جایز نبود حتما آن را بیان می‌کردند و به آن بی‌توجهی نمی‌کردند زیرا این امری است پرتکرار و مردم به فهمیدنش نیاز دارند.
والله اعلم.