الحمدلله.
والصلاة والسلام علی رسول الله وبعد:
سه چیز بر شما واجب است:
اول این‌که: به سبب این تاخیر به درگاه خداوند توبه کنید و برای سهل‌انگاری گذشته پشیمان باشید و عزم جدی کنید که دیگر آن را تکرار نکنید؛ زیرا الله متعال می‌فرماید:
وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ [نور: ۳۱]
(و ای مؤمنان همگی [از مرد و زن] به درگاه الله توبه کنید؛ امید که رستگار شوید).
زیرا این تاخیر [به عمد] گناه است و توبه از آن واجب است.
امر دوم: بر حسب گمان روزه‌ها را هر چه زودتر انجام دهید، زیرا خداوند هیچ‌کس را جز به اندازهٔ توانش تکلیف نمی‌دهد و شما نیز باید تعداد ایامی را که گمان می‌کنید روزه نگرفته‌اید قضا نمایید. یعنی اگر بر حسب گمانِ شما ده روز بود، شما ده روز روزه بگیرید و اگر بر حسب گمان‌تان بیشتر یا کم‌تر بود بر حسب گمان خود روزه بگیرد. الله سبحانه و تعالی می‌فرماید:
لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا [بقره: ۲۸۶]
(الله هیچ‌کس را جز به قدر توانایی‌اش تکلیف نمی‌کند)
و می‌فرماید:
فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ [تغابن: ۱۶]
(پس تا می‌توانید از الله پروا بدارید).
مورد سوم: غذا دادن به یک مسکین برای هر روز، اگر توانایی‌اش را دارید و می‌توانید همهٔ آن را به یک بینوا بدهید، اما اگر خود نیازمندید و نمی‌توانید به کسی غذا دهید چیزی بر عهدهٔ شما نیست جز روزه و توبه. غذا دادن واجب برای هر روز نیم صاع از غذای اصلی (قوت غالب) سرزمین شماست و مقدار نیم صاع یک کیلو و نیم برای کسی است که توانایی آن را داشته باشد.
والله ولی التوفیق.